Ак чийимдер

                  Ак чийимдер

Апаке

Сен, Апаке маӊдайымда шам чырак,

Сен, Апаке жарык чачкан ай сымак.

Сен, биз үчүн күйүп-жанып келесиӊ,

Өчпөстүктүн жалынындай жалбырттап.

1993-ж. «Дил булак» газетасы      

Эне тилим

Эне тилим – эне сүтүм барктаган,

Сени менен түбөлүккө мактанам.

Урпактарга улуу бойдон каласыӊ,

Ырым менен даӊктаганым даӊктаган.

Эне тилдин байлыгына суктанам,

Доор өтсө да эл эсинен чыкпаган.

Көп оозунда жашап, гүлдөп келесиӊ,

Пенде жок го сени сүйүп укпаган.

Кыргызымдын байлыгысыӊ барктаган,

Чынарысыӊ чырпыктары шактаган.

Калпак, комуз, Ала-Тоосу – тил менен,

Өз элинин ишеничин актаган.

1992-ж. «Дил булак» газетасы

… .... .....

Аязынан коркуп кыштын ,

Жаз келгенде сыртка чыктым.

Жылуу шамал жүрөгүмдү бийлеп,

Кыялымды жетелеп балалыкка жүр дейт.

О, андагы

Балалык баёо кезим,

Мөлтүр суудай

Туптунук таза сезим…

Крем-паста

Беш жашымда апам коюп чачымды,

Күндө карайм үстү-башым, кашымды,

Беш көкүл чач, кийген допум күзгүдөн,

Чоӊойгун деп маземди алып шаштырды.

Күзгүнү ачып эндек койдум оозума,

Крем сүртсөм бетим тыз-тыз ачышты.

Бир аздан соӊ бетим ысып тырышып,

Куюп койгон цемент болуп катыды.

Чуркап чыксам мени көргөн индюктар,

Койкоӊдошуп койчу-койчу койчулашып качышты,

Мына ошентип жуулса да крем-паста,

Балалыктан бала жыттуу из калтырды.

Өзүмчүл

Жамгырлуу жаздын бир күнүндө,

Жөнөтүп калды апам бир жеӊемдин үйүнө.

Барсам мен курактуу бир кыз жүрөт,

Жеӊем ага карап жылуу күлөт.

Жеӊемди мен ал кыздан кызгандымбы,

Же чын эле ӨЗҮМЧҮЛ болуп калганмынбы?

Үн сөзү жок буулуга ыйлап үйгө келдим,

Иттен качып жыгылып калдым дедим.

Эрте турамын

Эмнегедир эрте турдум эшик ачтым,

Апам менен Атам жаткан бөлмөнүн.

Аппак шейшеп, калыӊ төшөк ичинде,

Укташууда уйкуларын бөлбөдүм.

Секин алып калак менен челекти,

Мештин күлүн чыгарууга кириштим.

«Ичеги» деп алып келген тезекти,

Калап бүтүп күйгүзөөрдө билишти.

Атам да апам акылдуу жандарөтө эле,

Сүйлөй бербейт ыӊгайы жок жөн эле.

Апам айтты башын өйдө көтөрүп,

«Айтчы балам, канча болду саат өзү?»

Аста басып саатты алып карасам,

Эми араӊ түнкү саат үч экен.

Билгизбестен сааттын бурап толгоосун,

Чоӊу он эки, кичинеси беш дедим.

Мына ошентип күндө эрте турамын,

Аппак бантик Октябрят курагым.

Мына бүгүн бүткүл элдин алдында,

Антым берип Пионер болоор убагым.

Кичине Келин

Чоӊ энем бар бизге коӊшу жашаган,

Жаштыгы өтүп сексенди аркалаган.

Түшүнбөйм ошентсе да бүт айлыбыз,

Атын айтпай «Кичине Келин» деп атаган.

Бир күнү Кичине Келин энем келип:

«– Неберем Адылым каникулдап,

Ата-эне үйүнө чөлгө кеткен,

Келгенче бир кызыӊ менин жанымда,

Түнкүсүн шерик болуп жатсын дегем.»

Кеч киргенде апам мени:

«– Чоӊ энеӊдин жанына барып жаткын эми.

Энеӊе жомок айтып, жомок угуп,

Эртеси өзү айтканда кайткын.», – деди.

Ошентип нават салган чайдан ичтик,

Алдыма салып берди төшөк, ичик.

Сары-ала таргыл мышык экөөбүз,

Тез эле таттуу уйкуга кирип кеттик.

Ойгонсом чоӊ энем намазын бүтүп,

Мештин күлүн чыгарганы жаткан экен,

Мага карап башын жаӊсап:

«– Чш-ш-ш, жата бер! Чай кайнап, үй жылысын,

Төшөгүӊдү муздатпай анан тургун.», – деди.

Чоӊ энемдин көӊүлү ооруйбу деп,

Козголбостон көзүмдү жуумп жатып калдым.

Чоӊ энем сыртка отунга чыгаары менен,

Төшөктөрдү бир заматта жыйып салдым.

Эшиктен кирип келген чоӊ энемдин,

Бырыш баскан мээр жүзү күлүп калды.

«– Экинчи Адылым, менин экинчиАдылым!»

деп жалбарган сагынычтуу үнү калды.

Айылым

Ак булуттан минип бирди,

Айылыма учкум келет.

Апамды укпай күнгөй беттен,

Байчечекей тергим келет.

Ак булуттар өзүӊ салган,

Селкинчегиӊ тепким келет.

Алма бактуу, айлуу түндүү,

Айылыма жетким келет.

Таӊкы шоокум,

Жазгы жеӊил салкын аба.

Бакта сайрайт,

Булбул, чымчык шаӊдана.

Тоо кырлары ойгонууда,

Күн нуруна чайкана.

Атам жүрөт бак аралап,

Тал-теректин, алма-өрүктүн,

Арыктарын тазалап.

Апам жүрөт сарай жакта,

Уюн саагоо