Белорусский дневник – 2022

В первом выпуске альманаха «Белорусский дневник – 2022» представлены очерки, рассказы, стихи, воспоминания участников НКА «Белорусы Москвы», а также других авторов, связанные с интересными моментами в жизни, с нашей родной Беларусью.

Жанры:	Современная русская литература, Стихи и поэзия
Цикл:	Не является частью цикла
Год публикации:	Неизвестен

Читать онлайн Белорусский дневник – 2022

Редактор Владимир Николаевич Кулик

ISBN 978-5-0059-1251-0

Создано в интеллектуальной издательской системе Ridero

Предисловие

Уважаемые читатели!

Вы держите в руках первый выпуск литературного альманаха «Белорусский дневник – 2022».

Это новый проект Региональной общественной организации «Национально-культурная автономия „Белорусы Москвы“» (НКА «Белорусы Москвы»), который осуществляется по инициативе и непосредственном участии членов автономии Кулика Владимира Николаевича и Карданова Валерия Алексеевича.

Среди наших земляков-белорусов много талантливых и интересных людей, которые на страницах альманаха могут поделиться своими рассказами, стихами, заметками, воспоминаниями, фотоматериалами, иллюстрациями, связанными с интересными моментами в жизни, с нашей родной Беларусью.

Первый выпуск альманаха открывают стихи нашего знаменитого земляка Каренды Ивана Арсеньевича, учителя, журналиста, дипломата, поэта и прозаика. Поэтическая часть начинается стихотворением «Дом Купалы». 2022 год – год 140-летия со дня рождения нашего белорусского песняра Янки Купалы.

Надеемся, что этот проект найдёт отклик у наших земляков и станет ежегодным.

Председатель НКА «Белорусы Москвы»

Тужилкина Алла Анатольевна

31.08.2022

Каренда Иван

г. Минск

Дом Купалы

Мы ідзём у музейны

Купалаўскі дом,

як у спадчынны храм,

з беларускай малітвай.

Як на споведзь ідзём

перад ім, Песняром, —

мы з Купалам адзінаю

доляй спавіты.

Мы ідзём у гасцінны

Купалаўскі дом

па параду, па шчырае

роднае слова.

Тут сагрэе і сэрца

напоўніць святлом

гаспадыня яго —

беларуская мова.

Тут для ўсіх землякоў

і замежных гасцей

стол засланы

святочным абрусам.

У Купалаўскі дом

вы заходзьце часцей —

тут Купалы душа,

тут душа Беларусі.

Родная вёска

Я вырас у вёсцы і вёску люблю,

Мне горад яе не заменіць ніколі.

Тут роднае слова я прагна лаўлю

І дыхаю свежым паветрам уволю.

І слухаць люблю, і люблю назіраць,

Як звоніць уранку ля студні вядзерца,

Як ноччу над вёскаю зоры гараць,

Пяшчотным цяплом саграваючы сэрца.

Люблю цішыню беласнежных палёў,

І соснаў у лесе чырвоныя шчокі,

І клёкат вітальны шчаслівых буслоў,

Якія вярнуліся з даляў далёкіх.

Люблю, як у небе пяюць жаўрукі, —

Іх слухаў бы вечна, стаіўшы дыханне.

А кветкавы водар улетку такі,

Што хмеліць душу, як пачатак кахання.

Калі ж надыходзіць грыбная пара,

То большай, напэўна, няма асалоды,

Як раніцай з кошыкам збегчы з двара

У царства грыбоў і лясной прахалоды.

Ты ў сэрцы заўсёды, з хвіліны радзін,

Мая незабыўная родная вёска! —

Як пошум бароў, па якіх я хадзіў,

Як нёманскіх хваляў адвечныя ўсплёскі.

Дваццаць Першаму Стагоддзю

І Дваццаць Першаму Стагоддзю

Бракуе мудрасці, на жаль,

Каб чалавецтва ў міры, згодзе

Глядзела ў сонечную даль.

Ах, Дваццаць Першае Стагоддзе!

Табе паверыў чалавек,

А ты, як чорт, сябе паводзіш:

Нясеш хваробы, войны, здзек.

Ты, Дваццаць Першае Стагоддзе,

Сцяжына ў глуш, а не бальшак?

Не людзі мы, а толькі зброддзе,

І не дамовімся ніяк?

Ох, Дваццаць Першае Стагоддзе!

Табе не брыдка ваяваць?! —

Смяротнай зброяй верхаводзіць,

Зямлю крывёю заліваць?!

Чым, Дваццаць Першае Стагоддзе,

Змываць свой сорам будзеш ты

За шкоду людзям і прыродзе —

За горы смецця, бруд вады?

Што, Дваццаць Першае Стагоддзе,

З сабою ў Вечнасць панясеш?

Той боль, які жыве ў народзе,

Не згубіш і не растрасеш!

О, Дваццаць Першае Стагоддзе!

Мы аслабелі, знемаглі…

Калі ты волатаў народзіш,

Якія спыняць гвалт Зямлі?

Падпальшчыкам вайны

Штодня палохаюць вайной:

Вось-вось пачнецца, грымне…

Заплаціць свет нямой цаной —

Продолжить чтение

Вам будет интересно

Интервью с Ксенией Ольховой, участницей Варшавского восстания, узницей лагерей: Прушков, Освенцим, Нойенгамме

Владимир Кулик, Ксения Ольхова

Ксения Ольхова и ее старшая сестра Лидия Туровская – единственные участницы Варшавского восстания, живущие сегодня на территории бывшего СССР. После поражения восстания Ксения и Лидия стали узницами концентрационных лагерей: Прушков, Освенцим, Нойенгамме. Немногим удалось выжить в застенках лагерей смерти, еще меньше дожили до наших дней. Тем ценнее свидетельства бывших узников фашистских концлагерей....