Ⴐომელმან შექმნა სამყარო ძალითა მით ძლიერითა,
Ⴆეგარდმო არსნი სულითა ყვნა ზეცით მონაბერითა,
Ⴙვენ, კაცთა, მოგვცა ქვეყანა, გვაქვს უთვალავი ფერითა,
Ⴋისგან არს ყოვლი ხელმწიფე სახითა მის მიერითა.
Ⴠე, Ⴖმერთო ერთო, შენ შეჰქმენ სახე ყოვლისა ტანისა,
Ⴘენ დამიფარე, ძლევა მეც დათრგუნვად მე სატანისა,
Ⴋომეც მიჯნურთა სურვილი, სიკვდიდმდე გასატანისა,
Ⴚოდვათა შესუბუქება, მუნ თანა წასატანისა.
Ⴅის ჰშვენის, – ლომსა, – ხმარება შუბისა, ფარ-შიმშერისა,
Ⴋეფისა მზის Ⴇამარისა, ღაწვ-ბადახშ, თმა-გიშერისა, —
Ⴋას, არა ვიცი, შევჰკადრო შესხმა ხოტბისა, შე, რისა?
Ⴋისთა მჭვრეტელთა ყანდისა მირთმა ხამს მართ, მი, შერისა.
Ⴇამარს ვაქებდეთ მეფესა სისხლისა ცრემლ-დათხეული,
Ⴅთქვენი ქებანი ვისნი მე არ-ავად გამორჩეული.
Ⴋელნად ვიხმარე გიშრის ტბა და კალმად მე ნა რხეული,
Ⴅინცა ისმინოს, დაესვას ლახვარი გულსა ხეული.
Ⴋიბრძანეს მათად საქებრად თქმა ლექსებისა ტკბილისა,
Ⴕება წარბთა და წამწამთა, თმათა და ბაგე-კბილისა,
Ⴁროლ-ბადახშისა თლილისა, მის მიჯრით მიწყობილისა.
Ⴂასტეხს ქვასაცა მაგარსა გრდემლი ტყვიისა ლბილისა.
Ⴀწ ენა მინდა გამოთქმად, გული და ხელოვანება, —
Ⴛალი მომეც და შეწევნა შენგნით მაქვს, მივსცე გონება;
Ⴋით შევეწივნეთ Ⴒარიელს, ტურფადცა უნდა ხსენება,
Ⴋათ სამთა გმირთა მნათობთა სჭირს ერთმანერთის მონება.
Ⴋო, დავსხდეთ, Ⴒარიელისთვის ცრემლი გვდის შეუშრობელი;
Ⴋისებრი მართ დაბადებით ვინმცა ყოფილა შობილი!
Ⴃავჯე, Ⴐუსთველმან გავლექსე, მისთვის გულს ლახვარ-სობილი,
Ⴀქამდის ამბად ნათქვამი, აწ მარგალიტი წყობილი.
Ⴋე, Ⴐუსთველი ხელობითა, ვიქმ საქმესა ამა დარი:
Ⴅის ჰმორჩილობს ჯარი სპათა, მისთვის ვხელობ, მისთვის მკვდარი;
Ⴃავუძლურდი, მიჯნურთათვის კვლა წამალი არსით არი,
Ⴀნუ მომცეს განკურნება, ანუ მიწა მე სამარი.
Ⴄსე ამბავი სპარსული, ქართულად ნათარგმანები,
Ⴅით მარგალიტი ობოლი, ხელის-ხელ საგოგმანები,
Ⴅპოვე და ლექსად გარდავთქვი, საქმე ვქმენ საჭოჭმანები,
Ⴙემმან ხელ-მქმნელმან დამმართოს ლაღმან და ლამაზმან ნები.
Ⴇვალთა, მისგან უნათლოთა, ენატრამცა ახლად ჩენა;
Ⴀჰა, გული გამიჯნურდა, მიჰხვდომია ველთა რბენა!
Ⴋიაჯეთ ვინ, ხორცთა დაწვა კმა არს, მისცეს სულთა ლხენა.
Ⴑამთა ფერთა საქებელთა ლამის ლექსთა უნდა ვლენა.
Ⴐაცა ვის რა ბედმან მისცეს, დასჯერდეს და მას უბნობდეს:
Ⴋუშა მიწყივ მუშაკობდეს, მეომარი გულოვნობდეს;
Ⴉვლა მიჯნურსა მიჯნურობა უყვარდეს და გამოსცნობდეს,
Ⴀრცა ვისგან დაიწუნოს, არცა სხვათა უწუნობდეს.
Ⴘაირობა პირველადვე სიბრძნისაა ერთი დარგი,
Ⴑაღმრთო, საღმრთოდ გასაგონი, მსმენელთათვის დიდი მარგი,
Ⴉვლა აქაცა ეამების, ვინცა ისმენს კაცი ვარგი;
Ⴂრძელი სიტყვა მოკლედ ითქმის, შაირია ამად კარგი.
Ⴅითა ცხენსა შარა გრძელი და გამოსცდის დიდი რბევა,
Ⴋობურთალსა – მოედანი, მართლად ცემა, მარჯვედ ქნევა,
Ⴋართ აგრევე მელექსესა – ლექსთა გრძელთა თქმა და ხევა,
Ⴐა მისჭირდეს საუბარი და დაუწყოს ლექსმან ლევა.
Ⴋაშინღა ნახეთ მელექსე და მისი მოშაირობა,
Ⴐა ვეღარ მიჰხვდეს ქართულსა, დაუწყოს ლექსმან ძვირობა,
Ⴀრ შეამოკლოს ქართული, არა ქმნას სიტყვა-მცირობა,
Ⴞელ-მარჯვედ სცემდეს ჩოგანსა, იხმაროს დიდი გმირობა.
Ⴋოშაირე არა ჰქვიან, თუ სადმე თქვას ერთი, ორი;
Ⴇავი ყოლა ნუ ჰგონია მელექსეთა კარგთა სწორი;
Ⴂანაღა თქვას ერთი, ორი, უმსგავსო და შორი-შორი,
Ⴋაგრა იტყვის: «Ⴙემი სჯობსო», უცილობლობს ვითა ჯორი.
Ⴋეორე ლექსი ცოტაი, ნაწილი მოშაირეთა,
Ⴀრ ძალ-უც სრულ-ქმნა სიტყვათა, გულისა გასაგმირეთა, —
Ⴅამსგავსე მშვილდი ბედითი ყმაწვილთა მონადირეთა:
Ⴃიდსა ვერ მოჰკლვენ, ხელად აქვს ხოცა ნადირთა მცირეთა.
Ⴋესამე ლექსი კარგია სანადიმოდ, სამღერელად,
Ⴑააშიკოდ, სალაღობოდ, ამხანაგთა სათრეველად;
Ⴙვენ მათიცა გვეამების, რაცა ოდენ თქვან ნათელად.
Ⴋოშაირე არა ჰქვიან, ვერას იტყვის ვინცა გრძელად.
Ⴞამს, მელექსე ნაჭირვებსა მისსა ცუდად არ აბრკმობდეს,
Ⴄრთი უჩნდეს სამიჯნურო, ერთსა ვისმე აშიკობდეს,
Ⴗოვლსა მისთვის ხელოვნობდეს, მას აქებდეს, მას ამკობდეს,
Ⴋისგან კიდე ნურა უნდა, მისთვის ენა მუსიკობდეს.
Ⴙემი აწ ცანით ყოველმან, მას ვაქებ, ვინცა მიქია;
Ⴄსე მიჩნს დიდად სახელად, არ თავი გამიქიქია!
