Жыў – быў сабака. І яго клікалі Бублік. Чаму, Бублік? А, усё, таму, што хвост у яго закручваўся наверх колцам і нагадваў па форме абаранак. Але, Абаранкам пса не сталі называць, таму, што прамаўляць доўга, і на барана вельмі падобна. Чаго добрага сабака мог і пакрыўдзіцца. А імя Бублік ў самы раз! Ідзе, аднойчы, Бублік па вуліцы, глядзіць, а ў двары свайго дома сусед Палкан будуе новую сабачую будку.
– Прывітанне, Палкан!
– Прывітанне, Бублік! – Глядзі, якую сабачую будку я пабудаваў для сябе! – Кажа Палкан.
Бублік паглядзеў на сабачую будку, якую зрабіў Палкан, потым, абышоў вакол будкі, нават унутр зазірнуў.
І, трэба сказаць, будка для сабакі атрымалася вельмі зручнай і прасторнай, але, крыўдна стала Бубліку, што гэта Полкан, а не ён, Бублік, гэтую будку пабудаваў.
– Падумаеш, я і лепш магу зрабіць! – Скрывіўся Бублік пагардліва.
– Ну, калі можаш – рабі! – Адказаў Полкан і працягнуў абаранкі дошку, цвікі і нажоўку.
– Ды я зраблю такую будку, якую ніхто і ніколі не рабіў! – Пачаў выхваляцца Бублік.
Ен ўзяў дошку і нажоўку, паклаў дошку на варштат, і пачаў рухаць нажоўкай па дошцы. Пілка пайшла не ў той бок. Тады Бублік зноў правёў нажоўкай па дошцы. І, зноў, пілка ня пайшла туды, куды яе накіроўваў Бублік. Як ні стараўся Бублік, але, роўна пілаваць ў яго ніяк не атрымлівалася.
Пілаваў, пёс Бублік, пілаваў, ледзь пальцы, сабе, ня адпілаваў. Але, усё ж, ен распілавала дошку на часткі. Будзем сумленныя! Ён сапсаваў дошку!
– Добра, хопіць! – Сказаў Бублік. – І так сыдзе! – І ён узяў у лапы малаток і цвік, паклаў дошку на варштат. Размахнуўся і…
– Ой ой ой ой! – Заенчыў Бублік, кружачыся, як ваўчок, і дзьмухаючы на апухлы, счырванелы палец.
Сабака кінуў малаток на зямлю. – Няўмелыя і ненавучаныя ў цябе інструменты! – Крыкнуў Бублік.
– Інструменты добрыя! – Не пагадзіўся з Бублікам пёс Палкан. – Паглядзі, як шмат я зрабіў з дапамогай гэтых інструментаў!
– Не, няўмелыя і ня навучаныя! – Крыкнуў Бублік.
– Гэта, лапы ў цябе няўмелыя і ня навучаныя, яны не ведаюць, як звяртацца з гэтымі інструментамі. Ці ты, думаеш, што калі ты ўзяў нейкі інструмент у свае лапы, то ты зможаш з яго дапамогай адразу выканаць працу? Не! Трэба шмат вучыцца і доўга трэніравацца, перш чым у цябе атрымаецца зрабіць нешта добра!
ЯК БУБЛІК ЛОДКУ МАЙСТРАВАЎ
Вырашыў, аднойчы, Бублік выкупацца. Бо, каля дома, у якім жыве Бублік, працякае шырокая і глыбокая рака. А яшчэ, там, каля самага берага, ёсць пясочны пляж, і летам, у сонечнае надвор'е, так добра паляжаць на жоўтым, нагрэтым, пясочку, падстаўляючы жывот і спінку пад гарачыя промні паўдзённага сонца. або, ляпіць домікі з мокрага пяску. або, гуляць у мяч, ці, проста весела бегаць і скакаць. Ды ці мала, чым можна заняцца на пляжы?
Бублік аапрануў на сябе плаўкі, на галаву нацягнуў каляровую гумовую шапачку, а на плячо павесіў вялікі, пухнаты ручнік. І, раскрыўшы над галавой яркі парасон, для паратунку ад сонечных промняў, і засунуўшы заднія лапы ў блакітныя, гумовыя, шлапакі, і насвістваючы вясёлы матыў нейкі песенькі, Бублік выйшаў з хаты. Падыходзячы да ракі, Бублік ўбачыў, што сусед Бабёр Бабровіч, які жыў на далёкім канцы іх пасёлка, на самай рацэ, нешта майструе на беразе.
Бубліку стала цікава, – А чым, гэта, ён, там, займаецца?
Бублік падышоў бліжэй, паглядзець, што бабёр будуе.
А Бабёр Бабровіч пілой дошкі пілуе, гэблікам стругае, вялікім, гумовым, малатком адну дошку да другой падганяе, прыладкоўвае.
– Прывітанне, Бублік!
– Добры дзень, Бабёр Бабровіч! А, што гэта вы, тут, робіце?
– Ды, вось вырашыў сабе новую лодку зрабіць. А, то, мая старая. Ужо, згніла, зусім, прадзіравілася. Небяспечна стала на ёй плаваць.
