Қалалық бау-бақша. Ағаштар қызыл-сары жапырақтарға бөленген, яғни күн күз. Бір орындықтың жанында, тыныштық таба алмай, Иван ерсілі-қарсылы жүріп жүр. Ол қайта-қайта ағаш арасындағы соқпаққа көз тастап қояды. Со жақтан Лариса келеді.
Иван. (қарындасына ұмтыла) Лариса, сенбісің? Гүлнәр қайда?
Лариса. (орындыққа отыра кетіп) Ол келмейді.
Иван. Неге? Сен оған менің хатымды бердің бе?
Лариса. Бердім, бердім!
Иван. Ал ол не деді?
Лариса. Ол келмеймін деді.
Иван. Неге?
Лариса. Неге, неге! Келмеймін деді, бітті.
Иван. Неге келмейді? Қандай себеппен?
Лариса. Қолым тимейді дейді.
Иван. Қолы тимейтіндей не істеп жатыр?
Лариса. Демалып жатыр.
Иван. Демалып?! О не деген сөз өзі?!
Лариса. Білмейсің бе? Демалып жатыр дегені – дем алып жатыр. Не түсінбейтіні бар?
Иван. (ашулана бастап) Әй, Лариса! Қылжақты қойсаңшы. Жөніңді айт – Гүлнәр қайда?
Лариса. Кім қылжақатап тұр? Келмеймін деді, қолым тимейді деді, дем аламын деді. Ал саған ол…
Иван. Не? Айтсаңшы енді! Не деді ол маған?
Гүлнәр. (ағаш тасасынан шыға келіп) Ол саған да демалсын деді.
Иван. Гүлнәр! (құшақтай алып сүйгісі келеді)
Гүлнәр. (жігіттің көкірегіне қолдарын тіреп сүйгізбейді) Сабыр, сабыр! (құшағынан сытылып шығып орындыққа отырады, Иван да оның жанына жайғасады) Ұмытпа, біз мұнда жалғыз емеспіз.
Иван. (Ларисаға) Лариса, бар, үйге кет!
Лариса. Кетпеймін.
Иван. Бар дедім ғой!
Лариса. (одан алыстап отырып, басын шайқайды) А-а! Бармаймын.
Иван. (орнынан тұра беріп) Әй! Мен саған не дедім!
Гүлнәр. Тиме, отыра берсін. Ол бізге бөгет болмайды.
Иван. (қарындасына біраз қарап тұрады, сосын оның қозғалмасына көзі жеткенсоң орнына отырады да Гүлнәрға бұрылады) Гүлнәр, меніңше…
Гүлнәр. Ваня, жанарларыңды сондай қайғылы қылмашы. Бұлай қарайтындай еш себеп жоқ.
Иван. Неге себеп жоқ! Меніңше… меніңше, біздің екеуміздің болашағымыз… қалай десем екен… меніңше, біздің болашағымыз өте бұлыңғыр.
Гүлнәр. Неге сен солай ойлайсың?
Иван. Сен Асқар ағамен сөйлестің бе?
Гүлнәр. Папаммен бе? Не жөнінде?
Иван. Екеуміз жөнінде.
Гүлнәр. (күліп жібереді, оған Лариса қосылады) Сен де қайдағыны айтады екенсің. Қалай мен әкеммен ондай сөз қозғамақпын?
Иван. Жарайды. Ал Жамал апаймен сөйлестің бе?
Гүлнәр. Мамам бәрін біледі.
Иван. Сонда ол кісі не дейді? Қарсы емес пе?
Гүлнәр. Қалай деп айтсам екен… сен білесің ғой, папам да, мамам да сені өте жақсы көреді. Алайда, бұл мәселе жәй мәселе емес.
Иван. Неге? Осыны сен өзің ойлап таптың ба?
Гүлнәр. Жоқ. Бұл мамамның сөзі. Ал мәселе неде? Мәселе папамның имам болғанында.
Иван. Түк түсінсем бұйырмасын! Имам болса не?..
Гүлнәр. Тү-ү! Түсінбейтін не бар! Өзің ойлашы – имамның қызы мұсылман емес адамға тұрмысқа шықса не болғаны?
Иван. Иә, не болғаны?! Гүлнәр, сен Асқар ағамен сөйлесуің керек еді. Мен білемін – ол қарсы болмайды. (пауза) Жоқ! Мен ол кісімен өзім сөйлесемін! Иә, мен өзім сөйлесемін. (орнынан тұрып, кетуге ыңғайланады)
Гүлнәр. (оның қолынан тартып орына отырғызады) Тоқтай тұр, Ваня. Иә, папам қарсылық білдірмес. Бірақ біз оның жағдайын да ойлаумыз керек.
Иван. Оның жағдайын?
Гүлнәр. Иә. Мешіттегі жамағат не дейді? Біз соны да ойлауымыз керек. Папам жанындағы ақсақалдарымен санаспай қоймайды ғой. Ал сол ақсақалдар екеуміздің қосылуымызға қалай қарайды? Мамамның айтуынша, папам мен сол ақсақалдардың арасында проблема пайда болыпты.
